Volta, viravolta, brinco, pirueta, baile do planeta!

Hai obriñas que cando caen nas nosas ponlas provocan en nós maxia, despréndense de nós as castañas, as follas mecen co vento e as nosas raíces beben sen parar. Hai poetas, xenios da palabra, que poseen o xen, ese xen da palabra perfecta, de compromiso, da dozura precisa, do brillo do mar. Falar de Pepe Cáccamo é falar dun deses seres marabillosos e grandes que atesouran as nosas letras, un mestre da palabra, do sentimento e do mar, ligado eternamente a Santo Hadrián de Cobres coma un con máis da súa paisaxe espectacular, un pequeno paraíso que, sen lugar a dúbidas, ofrece a nosa costa. 

Sopa de Estrelas é un libriño miúdo pero moi moi grande para nenas de Infantil editado por Urco Editora e ilustrado por Berta Cáccamo. Esta obra ten un formato pequeno pero é moi grande, é unha proposta plástico-literaria sobre o Universo, o sistema solar e os planetas. Trátase dun poemario para soñar o sistema solar, oito planetas coma sete galletas e un biscoito, toda unha declaración do que debe ser dozura e palabra e do que ten que haber na aula. Traballar coas nenas, desde o concreto para facelos soñar sen límites. Biscoitos, pan, mel, caracois, aneis... para voar co vento de Marte, entrando no anel de Saturno, xogando coa neve de Neptuno, soñando os mares de Xúpiter, mercando luces de Mercurio entre as folerpas de Urano, todo arrodeados de cóxegas de man do Sol, bañándonos na sombra da Lúa.

Unha pequena marabilla de gustosa lectura, reconfortante e que vai acompañada de ilustracións en acrílico con tons pasteis. Unha oportunidade única de gozar de Pepe Cáccamo co seu mar, nunha proposta económica, coa súa imaxe, co seu domínio da palabra, co seu convite eterno a soñar, unha obra que nace para encher ocos, para facer país desde o cotiá, como resposta á necesidade dos nenos e nenas da Escola Infantil do Ribieiro, situada no satélite de Santo Hadrián de Cobres do planeta Vilaboa do Morrazo.

Os mércores en Mercurio

Hai mercado popular.

Mercan meteoritos brancos,

venden estrelas de mar.

Recomendámolo para traballar na aula, para nenas e nenos de Infantil.

Escintilantes estrelas

Hoxe falamos dunha alfaia, facémoslle xustiza a un deses libros cos que agasallármonos polo Nadal, libros acaídos para que o noso Apalpador acompañe as castañas que deixa ao carón das camas das cativiñas. Supoño que todo o mundo sabe do Apalpador, de que existe e é noso, de que agromou hai uns anos da man do activismo colectivo tan necesario, de recuperación da tradición, da man da Gentalha do Pichel. Dicimos do Apalpador e non de Papa Noel porque nós somos máis de castañas, de madeira de castiñeiro, de animaliños de bosque autóctono e, aínda que non nos molesta ninguén, temos preferencias e, xa que as temos, xa que son nosas, pois preferímolo a el, para que nos entenda e que non se perda polos montes da Galiza.
Volvendo ao souto, entre castañas e castiñeiros, hai alguén miúdo que axexa, que espreita tras unha cova, trátase do pequeno raposo de Despois da chuvia, de Miguel Cerro e editado por Kalandraka e o Concello de Compostela. Se hai lectura recomendada esa é a de todos os premios Compostela, todos gardan dúas cousas en común, calidade e dozura, con títulos como Bandada, Ícaro, Mamá, Olaj...
Despois da chuvia é o gañador da VIII edición do Premio Internacional Compostela de Álbum Ilustrado que se enmarca na XV Campaña Municipal de Animación á Lectura.
O xurado destacou que, dende o punto de vista plástico, este traballo sobresae pola súa “coherencia, o estudo minucioso dos personaxes, o colorido e a composición”. Este álbum trata sobre “o valor da solidariedade, daquel que sempre axuda os demais e segue crendo no colectivo”, así como “o afán de superación e a busca da felicidade inmaterial”, explicou o xurado, que taménn valorou “as diferentes interpretacións que resultan despois da lectura do texto”. A nós, no souto, pareceunos dunha dozura suprema polas formas dos animaliños, uns animaliños que se ven sorprendidos pola choiva que non cesa, recordounos a un texto universal, lembrounos A que sabe a Lúa, libro tamén editado por Kalandraka e deses volumes imprescindibles. Salientamos del a súa luminosidade concentrada, unha luz que contrasta en todo o volume a pesar da choiva, cegándonos coa maxia dos lucecús, co poder das sombras que, ao igual que a auga arrodea a cova na cima da montaña, brilla por riba e, sobre todo, na figura dese pequeno raposo, ese ao que ninguén escoita e ninguén ve. Coa voz xusta, sen artificios innecesarios, botando man de pouca adxectivación e dun lirismo máxico, dánse as palabras, flúen, como unha bandada de flamencos, nunha cova ateigada de compañeirismo e camaradería até o final, até que chegan as estrelas ao teito desa cova que é fogar común, ben común. Contén ademais un recurtable de agasallo para montar e xogar, ese pequeno golpe, gordecho e totalmente adoptable.

Unha marabilla que pode iluminar os nosos cuartos e achegar luz ás nosas pequenas, escintilantes estrelas a brillar todas as noites.

O chifre do Tío Montague

Sushi Books é unha editora que xa podemos dicir que está especializada en literatura para mozotes, literatura de autores contemporáneos que están a triunfar en Europa. Desta vez salientamos un volume de Chris Priestley que no souto deixou pegada. Chris Priestley é un escritor e ilustrador británico que sempre gustou das historias de medo, de Edgag Allan Poe e Ray Bradbury. Trátase de Os contos de terror do tío Montague traducido por Eva Almazán. As ilustracións, realmente acaídas para o texto desta edición, son de David Roberts.

Os contos de terror do tío Montague é a historia dun neno chamado Edgar, que ten que cruzar un bosque para ir á casa do seu tío, un ser sinistro, raro, que vive nunha casa tétrica, cun mordomo ao que se lle supón que está, pero non se ve, unha cancela de dificil apertura, un bosque que hai que atravesar, árbores, nenos... Unha historia que non imos desvelar de todo. Que o seu tío é raro, un personaxe singular, é coñecido para os pais de Edgar, mais como este ten tempo libre e non acouga, depositan nel a confianza de entretelo, de que comparta con el as horas, e o tío, ao que lle gusta contar historias, fascina o sobriño con contos arrepiantes diante da cheminea, tomando té, contos que falan de obxectos singulares, de nenos, dunha boneca minúscula, un cadro dourado, un anteollo, personaxes arrepiantes, pantasmas, unha serie de contos narrados maxistralmente nunha linguaxe próxima e ao mesmo tempo enriquecedora, rica en descricións e en léxico. Son doce contos  dirixidos a rapaces xa autónomos, afoutos e sen medo, rapaces dispostos a saber que se agocha tras a figura do tío Montague, un vello director de colexio que se desviou do camiño para adentrarse nunha perigosa deriva. O misterio, a intriga, o conto de propina, converten este libro nunha recomendación do souto, un magnífico volume para atrapar lectores deses que se resisten e buscan historias diferentes, historias que abren os ollos, con sorpresa final e fan que mires para os lados.

As ilustración de David Roberts son verdadeiramente tétricas, ricas en detalle, coma tapices de época ou distintos tipos de papel de parede, alfombras, cadeiras, corvos, vexetación dimensionada, personaxes faltos de vitamina C en branco e negro. 

Unha novela coa que atreverse... antes de que escureza. Boa opción para ligala con Poe ou Un ollo de vidro de Castelao.